Powrót do siebie. Część 3

Pamiętaj, że wszystko jst GRĄ. To GRA w życie, nie jesteście realni, to wszystko jest iluzją!

Dlatego dajecie się tak prowadzić, ulegacie różnorodnym wpływom, działacie tak, jak MY to programujemy. Jesteście równoprawnymi kreatorami tych działań, ale jednocześnie ich aktorami. Gracie swoje role. Nie zapominajcie o tym. Jeśli zatem uczestniczycie w tej grze, to wybieracie jednocześnie różne scenariusze i role. Te role nie są jednak zapisane na żadnym z nośników. Wy możecie je indywidualnie dla siebie dobierać z miliardów myślokształtów, które zostały w waszym środowisku ulokowane. Stąd macie bez przerwy świadomość kreowania własnego życia według własnych pomysłów i schematów. Hi hi hi. To jest dla nas najlepsza zabawa.

Nie wyśmiewajcie się proszę.

Ok. To tylko nasza wesołość, bo przecież wiesz, że wnosimy wyłącznie Miłość. A ty przecież pamiętasz, jak wygląda baza inkubacyjna. Początek życia. Byłaś tam.

Tak, pamiętam to jak dziś. Nigdy nie zapomnę tego przeżycia. To było we śnie. Przebudziłam się w inkubatorze, eliptycznym pojemniku w kształcie jajka, z otwieraną przykrywą i dolną częścią typu łóżko, w którym przebywałam. Nie wiem, jak długo, ale miałam wrażenie, że wieczność i zarazem chwilę. Faktor czasu po prostu nie istniał. Dostałam impuls przebudzenia. Pokrywa została otwarta. Usiadłam w tym inkubatorze z pełną świadomością powołania mnie do zadania. Brzmiało ono: Zmaterializowane istnienie. Jak otrzymasz taki impuls, uaktywniasz się po eonach lat, bądąc wyłącznie w Tu i Teraz, bez przeszłości i planu przyszłości. Po prostu JESTES, ISTNIEJESZ. Ujrzałam olbrzymią halę wielkości setek hektarów, pełną inkubatorów. Ogromną wysoką na kilkaset metrów, choć trudno mi było ocenić całkowitą przestrzeń, jaka otaczała cały ten obiekt. Siedząc w inkubatorze zaobserwowałam, że poza mną otrzymało impuls także kilkadziesiąt innych osób. Wszyscy mieli postać ludzką, ubrani w białe, ciasno przylegające do ciała kombinezony. Czułam tam coś w rodzaju „pempka wszechświata”. Wiele niewidzialnych energii, kreujących i kierujących tym obiektem. Czułam jakiś niezwykle zmechanizowany proces, jednak z drugiej strony całkowitą niezależność i indywidualność, która nie pozwalała mi oceniać , nie wyzwalała żadnych odczuć, ani negatywnych ani pozytywnych. Po prostu byłam obserwatorem i kreacją zarazem, co do tego nie miałam żadnych wątpliwości widząc te miliardy inkubatorów. Siłą teletransmisji, bez grawitacji, lewitowałam, czy raczej wznosiłam się na coraz to wyższe poziomy tego gigantyczngo obiektu. Wznosiłam się na coraz wyższe poziomy tej niesamowitej konstrukcji, widząc następne i następne, kolejne wielohektarowe komory inkubacyjne. Wszystko było jak wykute w skałach, a całość stanowiła jakby potężną grotę. Byłam wewnatrz Ziemi czy na innej planecie? Nie otrzymałam na to odpowiedzi. Mój obraz zakończył się jeszcze wewnątrz tej groty, pokazując jej gigantyczne rozmiary. Moja percepcja myślenia otrzymała jedynie kod informacyjny dotyczący sposobu powoływania istnienia „do życia”.

Tak, po raz kolejny dostałaś od nas informację, która powinna dać ci obraz iluzoryczności istnienia. To wszystko jest projekcją. Co czułaś, poza płaszczem obserwatora?

No, cieszyłam się na przygodę, która się rozpoczynała. Byłam usposobiona bardzo pozytywnie, ciekawa. Tak jak dziecko nie oceniałam, nie tworzyłam opinii o tym co widziałam, lecz tkwiłam w tym całą sobą...

Pamiętam też, że wielokrotnie informowaliście mnie, że życie jest wspaniałym placem zabaw. Że ludzie o tym zapomnieli. I mając tą wiedzę cieszyłam się jak dziecko, wiedząc, że tak naprawdę nic nam nie grozi. Możemy się bawić w życie, śmiać się, kochać, brać udział w przygodach, które sobie zaplanujemy. Tworzymy własny plac zabaw i własne gry. Ustalamy do nich reguły. Dobieramy sobie towarzyszy zabaw i traktujemy wszystko całkiem serio. Bo także gry i zabawy mają swoje reguły. Chcemy by na naszym placu zabaw zawsze panowała zasada fair play. I wiecie co się stało? No właśnie. Dopuściliśmy do tego, że nagle te zasady przestały obowiązywać.

Pora więc na ponowne zorganizowanie placu zabaw. Niech rządzą tam wszystkie reguły, jakie sobie SAMI stworzymy. Niech będzie to zatem świat całkowicie zmaterializowany, niech dominuje w nim dobrobyt, szczęście, radość, rozbawienie, zaangażowanie i jednocześnie totalna swoboda. Bawmy się, bawmy się w życie! 

Już się realizuje.......

O tak! Teraz się czuję w swoim elemencie. Dziękuję Ci, moja WJ za prowadzenie. Wiem, że jestem dzieckiem kosmosu. Wiem, że wszystko jest iluzją.

Nareszcie wróciłam do siebie.