Ważka, rodząc się myślała, że jest dzieckiem Słońca, bo ono właśnie pierwszym rannym promieniem wywołało ją z larwiej skorupy. Zdziwiona sobą, rozprostowała skrzydełka. Potem poruszyła nimi i poczuła dziwną lekkość. Wiedziała, że przestrzeń wypełniona światłem jest jej światem na całe życie. Zatańczyła w świetle, dotknęła wody, zagrała skrzydłami.- Żyła! Czy może być coś cudowniejszego. Unosząc się nad wodą ku słońcu, przysiadła na krawędzi mostu; stał tam człowiek. Kiedy przysiadła mu na włosach, usłyszała jego myśli. Były ciężkie i martwe, jak skorupa, którą ona porzuciła. Ten człowiek nie chciał żyć! Wpatrywał się w ten kamień na dnie, chciał rzucić się tam i utopić wszystko, co przesłaniało mu słońce, zagłuszało muzykę barw i tętnienie życia. Ważka nie rozumiała tego, żyła przecież tak krótko. Ona tak chciała żyć, pragnęła, żeby on tak żył. Zawisła mu więc nad uchem i zagrała jednym słowem - Poczekaj! Poleciała nad wodę zbierać wszystkie czary i uroki istnienia. Chciała zebrać ich wiele i opowiedzieć je temu człowiekowi. Może otworzy oczy i zrozumie? Może zachwyci się tą barwną stroną skarbu, który chce zatracić? Leciała nad wodą, nad łąką, uczyła się na pamięć wszystkich kolorów kwiatów. Odpoczywała na źdźble trawy, uciszała swoje skrzydełka, by łowić wszystkie głosy, śpiewy-całą muzykę wszystkiego, co żyje. Zapisywała w pamięci obrazy bawiących się w słońcu, obrazy trudu budujących gniazda, żywiących swoje maleństwa, broniących życia swego i tych, których kochali. Gdyby potrafiła pisać, napisałaby na wodzie księgę o wartości i cudowności życia. Układała ją w myślach, żeby długo i pięknie opowiadać człowiekowi, aby chciał po prostu-żyć. Tak była zajęta, że nie spoglądała ku Słońcu, które zwolna przesuwało się i z innej strony rzucało swoje światło. Cienie wydłużały się ku wieczorowi. Kiedy dotknął ją jeden z tych cieni, wiedziała, że trzeba już wracać. Człowiek stał nadal na moście. To cichutkie "Poczekaj!" było jak nić wiążąca go z życiem. Czekał, wieczór otulał ziemię swym cieniem. Zobaczył ważkę, uśmiechnął się blado. Owad przysiadł na jego włosach. Teraz miała zacząć się cudowna opowieść. Ale ważka nie wiedziała od czego zacząć, co powiedzieć, aby on uwierzył. I wtedy zgasło słońce-mogła żyć tylko jeden dzień w jego świetle. Szepnęła tylko "Warto żyć!" I skuliła się, bo zgasło w niej upragnione życie. Tylko skrzydełka pozostały rozpostarte jakby do lotu. Człowiek poczuł dotkliwe ukłucie w sercu, pojął że ten owad oddał swoje króciutkie życie po to by on mógł zrozumieć sens. Włożył ważkę w załamanie chusteczki i odszedł wolno...
Autor: Anonimowy. Adaptacja: Iwona Kubiś
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz